چرا در شغلمان فرسوده می شویم؟!

در بررسی و ارزیابی عملکرد کارکنان و منابع انسانی سازمان ها، یک مسئله اثرگذار که به وفور در افراد دیده می شود، احساس بی انگیزگی، ناامیدی، خستگی روحی و یا داشتن اضطراب و استرس پیرامون عوامل مختلف شغلی است که به اصطلاح به آن فرسودگی شغلی می گوییم.

فرسودگی شغلی یا (Burnout) به حالتی گفته می‌شود که افراد در زندگی کاری خود احساس خستگی، پوچی و ناتوانی دارند. این احساس ممکن است با علائم جسمی و روحی همراه باشد و گاهی زندگی فرد را با اختلال جدی مواجه کند.

فرسودگی شغلی واکنشی در برابر استرس شغلی طولانی مدت یا مزمن است که به تدریج ایجاد می گردد و با سه مشخصه می‌توان آن را شناخت: فرسودگی، بدبینی و احساس کاهش توانایی حرفه‌ای.

سه مشخصه فرسودگی شغلی: فرسودگی، بدبینی و احساس کاهش توانایی حرفه‌ای.

عوامل ایجادکننده فرسودگی شغلی:

1. مشخص و واضح نبودن اهداف و انتظارات شغلی

2. ناکارآمد و به هم ریخته بودن سازمان یا تیم

3. حجم کاری بیش از اندازه و نبود تعامل میان کار و زندگی

4. تشویق نشدن برای کار و قدردان نبودن مدیران

5. داشتن کار یکنواخت و بدون چالش و هیجان

نشانه ها و علائم فرسودگی شغلی:

1. فراموش کردن وظایف و پایبند نبودن به ددلاین

2. احساس ناامیدی و پوچی

3. از دست دادن علاقه نسبت به چیزهایی که قبلا از آن لذت می بردیم

4. احساس دلسردی یا بی علاقگی نسبت به کار

5. علائم فیزیکی مانند سردرد و ضربان قلب بالا

6. تغییرات سریع خلق و خو، زودرنجی، عصبانیت و تحریک پذیری

سازمان ها و محيط هاي کاري که داراي سبک ملاحظه کارانه کمتري هستند، کارکنان خود را بيشتر در معرض ابتلا به پديده ی فرسودگي شغلي قرار مي دهند . به عبارت ديگر نشانگان فرسودگي شغلي بيشتر قربانيان خود را از بين سازمان ها و مؤسساتي مي گيرد که رفتار هاي ملاحظه کارانه و گرم و عاطفي کمتري از طرف مديران و روساي آنها سر مي زند.

مديران و سرپرستاني که به طور کاملاً خشک و رسمي در سازمان رفتار مي کنند و از فراهم آوردن محيطي آرام،عاطفي و گرم براي کارکنان خود دريغ مي ورزند مسلماً بايد آگاه باشند که زير دستان خود را بيشتر به وادي فرسودگي شغلي رهنمون مي سازند و تلاش کمتري در جهت بهبود و بهره وري در سازمان از خود نشان مي دهند.